Larrepetit, 2012-09-29
Kalean oinez doa emakume hura. Parez pare beregana zein datorren ikusteko adina atentziorik ez da jartzen ari. Eta hiruzpalau eskapaden ondoren, bosgarrenean danba jo du beste emakume bat. Oraingoan ez du inork minik hartu. Telefonoan SMS mezu bat idazten ari zen oinez zihoan bitartean.
Komertzial lanak egiten ditu gizonezko horrek. Autoarekin ibili ohi da hirian barrena. Bi segundoz (hori iruditu zaio berari) begiak errepidetik kendu ditu eskuko telefonoari begiratzeko. Gaztetxo kuadrilla bat eskola parean errepidea gurutzatzen hasteko nahikoa denbora. Sustoa, handia. Denentzat.
Bikotea kafetegian. Kafe hutsa izotzarekin eta kaputxinoa eskatu dute. Elkarrekin eseri dira. Egun osoa ikusi gabe egon ostean ez daukate zer esan handirik. Blackberry eta iPhone-an mezu berririk jaso ote duten, ordea, duela bi minutuz geroztik ez dute begiratu. Eta horretara jarri dira.
Igogailura bi bizilagun sartu dira. Norbera bere Facebook-ari begira jarri da. Ez dago egun onik, ezta adiorik ere.
Egunero hiri handiko bizimoduan bizi litezkeen morrontza egoerak dira denak. Mark eta Alejandrak etxean ikusi zuten hori: beren seme-alabekin otorduan mahaian zeuden batean, norbera bere gailuarekin jolasean ari zela eta inork ez zuela ezer esaten konturatu ziren egunera arte. Hura izan zen azkeneko aldia. Eta denboraldi bat bada, komunikazioa bultzatze aldera, edo ez oztopatze aldera, Los Angelesko beren jatetxean sakelakoa harreran uzten dutenei %5eko deskontua eskaintzen hasi zirela. Bezeroen erdiak dauzkate interferentziarik gabeko elkarrizketa-otorduak.
Sekula baino komunikatuago egoteko aukera dugun honetan, nahi izatera, inoiz baino inkomunikazio handiago sor dezakegu gure inguruan. Teknologiak gu mendean ez hartzean dago sekretua. Neurria hartzea norberaren esku dago.
Komertzial lanak egiten ditu gizonezko horrek. Autoarekin ibili ohi da hirian barrena. Bi segundoz (hori iruditu zaio berari) begiak errepidetik kendu ditu eskuko telefonoari begiratzeko. Gaztetxo kuadrilla bat eskola parean errepidea gurutzatzen hasteko nahikoa denbora. Sustoa, handia. Denentzat.
Bikotea kafetegian. Kafe hutsa izotzarekin eta kaputxinoa eskatu dute. Elkarrekin eseri dira. Egun osoa ikusi gabe egon ostean ez daukate zer esan handirik. Blackberry eta iPhone-an mezu berririk jaso ote duten, ordea, duela bi minutuz geroztik ez dute begiratu. Eta horretara jarri dira.
Igogailura bi bizilagun sartu dira. Norbera bere Facebook-ari begira jarri da. Ez dago egun onik, ezta adiorik ere.
Egunero hiri handiko bizimoduan bizi litezkeen morrontza egoerak dira denak. Mark eta Alejandrak etxean ikusi zuten hori: beren seme-alabekin otorduan mahaian zeuden batean, norbera bere gailuarekin jolasean ari zela eta inork ez zuela ezer esaten konturatu ziren egunera arte. Hura izan zen azkeneko aldia. Eta denboraldi bat bada, komunikazioa bultzatze aldera, edo ez oztopatze aldera, Los Angelesko beren jatetxean sakelakoa harreran uzten dutenei %5eko deskontua eskaintzen hasi zirela. Bezeroen erdiak dauzkate interferentziarik gabeko elkarrizketa-otorduak.
Sekula baino komunikatuago egoteko aukera dugun honetan, nahi izatera, inoiz baino inkomunikazio handiago sor dezakegu gure inguruan. Teknologiak gu mendean ez hartzean dago sekretua. Neurria hartzea norberaren esku dago.
