Larrepetit, 2013-05-11
Amanda, Georgina eta Michelle, hamarkada luzean Clevelandeko etxe batean Ariel Castrok bahituta eduki dituen gazteen kasuak zur eta lur utzi du Estatu Batuetako gizartea. Zein erraz esaten den 10 urte halakoetan. Baina begiak itxi, eta nerabezarorik gabe geratu diren hiru neska hauen tokian geure burua irudikatzeko ariketa eginez gero, niri, behintzat, oilo ipurdia jartzen zait!
Etxean dira hirurak, familien goxoan. Ikusten ez diren zauri horiek, barru-barrukoak, senda litezkeen toki bakarrean (inoiz sendatzen badira). Inork ezingo dio bizitzari utzitako lekutik heldu. Baina galdutako guztia beste nolabait berreskuratzen saiatzea izango da kontua.
Datozen egun eta asteetan joango gara detaile gehiagoz ezagutzen hamarkadako gertaerak. Hiruretako norbaitek (edo hirurek) esklusiba ere emango dio ondo ordainduko dion telebistaren bati, eta Hollywood ere honezkero hasi da mugitzen.
Fikziorako egokiagoa litzatekeen errealitate hau edo antzekoa bizi dutenak milaka batzuk dira, ordea. Egoera berean, ia beste 4.000 Amanda, Georgina eta Michelle daude desagertuta Estatu Batuetan.
Desagertutako Haurren Zentro Nazionalak emandako datuen arabera, egunero 2.000 haurren desagertzeak salatzen dira. Horietatik ehuneko 80a umeen ihesaldiak izaten dira. Ehuneko 1a izaten da hiru neska hauen antzeko bahiketaren bat. Baina portzentajeak baxua ematen badu ere, milaka familiak ez dakite non dagoen egun batean desagertu zen etxeko txiki hura.
Michaelaren amak duela 25 urtez geroztik alabari eskutitzak idazten dizkio, eta Interneten jartzen ditu haiek egunen batean irakur ditzakeelakoan. Phoenixek, berriz, 2011ko eguberrietako opariak zain ditu etxeko zuhaitzaren azpian.
Esperantza omen da azkena galdu behar izaten dena. Eta aste honetan hori inoiz baino hauspotuago dago desagertuen familietan.
