John kantaria

Larrepetit, 2013-04-20

          Ekialdeko Harlemgo gure etxeko leihoa zabal-zabalik dago. Spanish Harlem deitzen zaio eremu honi. Dominikar asko dago, eta haien bachatak, afroamerikarren raparekin, mexikarren rantxerekin, Beyonce-ren azkenarekin eta Mikel Laboaren klasiko batekin nahasten dira. Aldameneko etxekoaren leihotik, errepidean pasatu den autotik, edo etxe azpian haizea hartzen dagoen gazte kuadrillaren musika aparatutik datoz doinuak.

          Bat-batean, ordea, eztarria urratu beharrean, kantari entzun daiteke norbait. John da. 25 urte inguru ditu. Belarritakoak jantzita dago, eta etenik gabe abesti bera kantatzen du. Hainbat minutu eman ditu etxe azpian. Gaur lehendabiziko aldia da, baina egunero egingo du gauza bera, askatasunaz hitz egiten duen kantu berarekin. Metroko tren bagoi berean ere topatu izan dut. Eta han ere ez du kantua alde batera uzten. Edo kantuak ez du bera uzten. Ez dakit seguru.

          Aste honetan, egun eguzkitsu batean, ohetik altxatu, eta seigarren solairuko bere gelako leihotik suteetako eskailerara atera da. Salto egin du kalera. Kantua, bat-batean isildu da. Bukatu egin da. Amaierara iritsi da.

          Berehala zabaldu da auzoan Johnena. Auzotar asko ikusi ditut negar malkotan. Maitatua zen mutila. Irabazten zituen sosak kafea eta zigarroak erosten gastatzen zituen. Etxe atarian jarri duten aldarean, kandelez inguratuta, han daude kikara eta tabakoa jarrita. Eta zintzilik dauden lagunen ohar oso sentituak irakur daitezke. New York bezalako hiri handien barruan ere auzotarrak daude, pertsonak. Eta komunitateko partaide diren aldetik, norbaiten galera oso sentitua izaten da.

          John, umetan, bortxatu egin zuten. Zama horrekin bizi behar izan du. Gertatutakoa ahazteko kantatzen zuela etenik gabe diote batzuek. Baina musika notak ez ziren nonbait nahikoa hori arintzeko. Kantua isildu denean, orain bai, orain aske da John kantaria, betirako.