Betiko

BERRIA, Larrepetit, 2012-12-08

          Askotan kontatzen duzu, ume zinela, belazean etzanda jarri eta ondoko meta belarraren puntan jarrita zegoen jostailuzko hegazkin hura haizeak nola mugitzen zuen. Txundituta, irudimenarekin jolasean, zeure burua txori hegalari haietako baten barruan gidari ikusi zenuen.

          «Ez dago ahal izandakoan gauzak ez egin izana bezalako damurik», errepikatzen duzu sarri. Eta seguruenera, hori beti garbi izan duzulako, ahal izan zenuen momentuan, «Charlie Papa» pilotu bihurtu eta lurrari goitik begiratu zenion.

          Azkeneko hegaldi hartatik, bizitzak jira-bira asko eman dizkizu. Baina kemenez, ausardiaz, gogoz, aurrera egin duzu. Eta oraindik, zeru urdinari begiratzen diozunean, zeure burua han goian irudikatzen duzu, eta libre sentitzen zara. Izan ere, askatasuna hain da ezinbestekoa zuretzat!

          Tamalez, ordea, lotuta, baldintzatuta zaudela badakizu. Nahi gabe, ihes egiten dizute gertuko oroitzapenek, ahaztu egiten zaizkizu gauzak, edo zuri esatea gustatzen zaizun bezala, «ai, ze egun txoroa daukadan gaur».

          Ideia bera joan-etorrian ibiliko duzu etenik gabe, beti berria balitz bezala. Asteko zein egunetan bizi zaren gogoratzen ez duzunez, momentua bizi eta sentitzen duzu. Eta une horretan zu zoriontsu sumatzea, irribarre bat zure aurpegian ikustea edo algararen bat entzutea bezalakorik ez dagoela ikasi dugu. Nahiz eta jakin handik oso gutxira ez zarela arrazoiaz akordatuko, sentimenduak ihes egin gabe irauten dizu barruan.

          Etxea oharrez, papertxoz beteta daukazu. Eta horietan idatzita, milaka hitz, esaldi, enkargu eta barruan iltzaturik dauzkazun bi amets: euskaraz hitz egiten ikasi, eta Machu Picchu ezagutu. Eta zuk diozun bezala, ametsak betetzeko dira.

          Badakit, halabeharrez, egun batean, nire izena papertxo horietako batean idatzita egon arren, ahaztu egingo nauzula. Baina zaude seguru: nik, guk, zu, sekulan ez. Maite zaitugulako.

Bizilagunak

BERRIA, Larrepetit, 2012-12-01

          Bizilagun berri bat etortzerakoan, hura ezagutze aldera, etxera gonbidatzea izaten da ohituretako bat. Mexikon kargua hartu aurretik, horrela etorri da Enrique Peña Nieto aste honetan Etxe Zurira, Barak, Joe eta Hillary familiak gonbidatuta.

          AEBentzat, Txina eta Kanadaren ostean, Mexiko da bazkide komertzial onena.

          Eraikuntza eta ostalaritza bezalako sektoreetan, pisu eta garrantzi ikusgarria duen eskulana da mexikarrena. Eta horren haritik, etorkin ez-legezkoen arazoari irtenbidea eman nahi dio Obamak ahalik eta azkarren, legeztatzeko aukerak emanez (6 milioi mexikar inguru daude egoera horretan).

          Kalearen beste aldetik ere baikor ikusten da AEBko etorkin kopururik garrantzitsuena mexikarra izatearena (12 milioi inguru guztira): milioika dolar bidaltzen dituzte hemendik hango familietara, eta diru horrekin, etxebizitzak eraikiz edo negozioak zabalduz, neurri batean, ekonomia sustatzen dute.

          3.000 kilometro luzetan bizilagun izatera kondenatuta daude bi herrialdeak. Eta superpotentziarentzat, mugan gerta litekeen edozerk izan dezake bere interes ekonomikoetan edo hiritarren segurtasunean eragina. Eta horrek urrea balio du.

          Orain arte eramandako politikak ikusita, ez dute aurrekoaren preziorik bi herrialdeen artean ematen diren giza, arma eta droga trafikoek (komertzio mota desberdin bat), sexu esplotazioak, emakumeenganako jazarpen eta erailketek.

          Enriquek gonbidatu du orain Barak barbakoa bere etxean egitera, Amigo rancheraren erritmora: «Aunque eres un hombre, aún tienes alma de niño, aquél que me da su amistad, su respeto y cariño…». Eta honek erantzun, edozein aitzakia ona dela bizilagunaren etxera joateko.

          Auzolanean gauza asko konpontzeko zereginik ez zaio faltako bizilagun bakoitzari datorren agintaldian. Benetan, ordea, horretarako gogoa eta nahia zenbatekoa den jakitea falta zait niri. Ikusi dezagun.