Betiko

BERRIA, Larrepetit, 2012-12-08

          Askotan kontatzen duzu, ume zinela, belazean etzanda jarri eta ondoko meta belarraren puntan jarrita zegoen jostailuzko hegazkin hura haizeak nola mugitzen zuen. Txundituta, irudimenarekin jolasean, zeure burua txori hegalari haietako baten barruan gidari ikusi zenuen.

          «Ez dago ahal izandakoan gauzak ez egin izana bezalako damurik», errepikatzen duzu sarri. Eta seguruenera, hori beti garbi izan duzulako, ahal izan zenuen momentuan, «Charlie Papa» pilotu bihurtu eta lurrari goitik begiratu zenion.

          Azkeneko hegaldi hartatik, bizitzak jira-bira asko eman dizkizu. Baina kemenez, ausardiaz, gogoz, aurrera egin duzu. Eta oraindik, zeru urdinari begiratzen diozunean, zeure burua han goian irudikatzen duzu, eta libre sentitzen zara. Izan ere, askatasuna hain da ezinbestekoa zuretzat!

          Tamalez, ordea, lotuta, baldintzatuta zaudela badakizu. Nahi gabe, ihes egiten dizute gertuko oroitzapenek, ahaztu egiten zaizkizu gauzak, edo zuri esatea gustatzen zaizun bezala, «ai, ze egun txoroa daukadan gaur».

          Ideia bera joan-etorrian ibiliko duzu etenik gabe, beti berria balitz bezala. Asteko zein egunetan bizi zaren gogoratzen ez duzunez, momentua bizi eta sentitzen duzu. Eta une horretan zu zoriontsu sumatzea, irribarre bat zure aurpegian ikustea edo algararen bat entzutea bezalakorik ez dagoela ikasi dugu. Nahiz eta jakin handik oso gutxira ez zarela arrazoiaz akordatuko, sentimenduak ihes egin gabe irauten dizu barruan.

          Etxea oharrez, papertxoz beteta daukazu. Eta horietan idatzita, milaka hitz, esaldi, enkargu eta barruan iltzaturik dauzkazun bi amets: euskaraz hitz egiten ikasi, eta Machu Picchu ezagutu. Eta zuk diozun bezala, ametsak betetzeko dira.

          Badakit, halabeharrez, egun batean, nire izena papertxo horietako batean idatzita egon arren, ahaztu egingo nauzula. Baina zaude seguru: nik, guk, zu, sekulan ez. Maite zaitugulako.