Manhattango artzaina

BERRIA, Larrepetit, 2013-06-01

Duela 45 urte hartu zuen Bizkaiko kostaldeko herri txikia utzi eta “ameriketara” etortzeko erabakia. Idahon lur hartu zuen, eta garai hartan gauza bera egin zuten euskal herritar askok bezala, artzain lanetan ibili zen.

5 urte luzeren ondoren bueltatu zen etxera. Baina, hilabete batzuk pasa ostean, berriro ere Atlantikoa gurutzatzea erabaki zuen: oraingo honetan ordea, New Yorkeko asfaltozko larreak aukeratu zituen bizitzeko.

Pan American World Airlines indartsu zegoenean, JFK aeroportuan aritu zen pista berriak egiten, handik Washington Bridge zubira, eta gero, Harlem beltza zenean, eta 42. kalea kale zenean, New Yorkeko txoko-zokoetan, lur gainean eta lur azpian,  etenik gabe lanean aritu zen.

70. hamarkadaren hasieratik ez du Kantauri Itsasoa bere begiz ikusi.

Non hago, zer larretan? Galdetu izan diote. Eta berak, Manhattango 19. kaleko bere txabolatik, eskuz idatzitako gutuna bidali izan die, ondo nago esanez.  

Ez du telefonorik sekulan izan. Bankura, beti joan da kartilarekin. Eta ez galdetu ipad-a nola erabiltzen den. Baina eseri bere ondoan, eta entzun zenbat daukan kontatzeko.

             

          Hemengo bizimoduaren erritmo berera pasa zaizkio urteak. Konturatzerako 80 ditu. Erretiroa hartuta badaramatza batzuk. Eta egindako lanen ajeak, bakardadearekin iritsi zaizkio.

Manhattango artzain txabolako ohean etzanda, bere bizitza iruditan pasatzen ikusi izan du etenik gabe. Eta horrek, denborarekin, barruko tristura ekarri dio. Baina urte hauetako bere independentziak bultzatuta, ez du etxearen goxora bueltatzeko imintziorik egin.         

          

          Gaur arte. 40 urte luze eta gero, berriro Kantauri itsasoarekin eta itsasertzarekin, Bizkaiko baserri ondoko larreekin, usainekin, haizearen freskoarekin, xirimiriarekin, eta noski, bere odolekoekin elkartuko da. Hamarkada askoren ostean, Manhattango Gabriel artzaina, etxera itzuli da.